به گزارش راوی کار، عبارت «از نیل تا فرات» (From the Nile to the Euphrates) برگرفته از متون مذهبی یهودی از جمله کتاب پیدایش در تورات است، که در آن خداوند سرزمینی از رود نیل در مصر تا رود فرات در بین‌النهرین را به نسل ابراهیم وعده می‌دهد.

برخی جریان‌های صهیونیستی افراطی این وعده را به عنوان مبنایی برای ایده‌پردازی «اسرائیل بزرگ» (Greater Israel) در نظر گرفته‌اند.

هرچند دولت غیرمشروع اسرائیل تا کنون به طور رسمی و در سیاست‌های علنی خود ادعایی برای حاکمیت بر تمام این مناطق نداشته، اما تحولات اخیر و انزوای برخی کشورهای مسلمان عربی، زنگ خطر تعبیر این خواب شیطانی را به صدا درآورده است.

مناطق مورد ادعای عملی اسرائیل، عمدتاً شامل موارد زیر است:

۱. سرزمین‌های اشغالی سال ۱۹۶۷ شامل:

کرانه باختری رود اردن (West Bank)

نوار غزه (هرچند اسرائیل در سال ۲۰۰۵ از آن عقب‌نشینی کرد، اما کنترل مرزها و محاصره را حفظ کرده است.)

بلندی‌های جولان (از خاک سوریه – که در سال ۱۹۸۱ الحاق آن به اسرائیل تصویب شد ولی جامعه بین‌المللی آن را به رسمیت نمی‌شناسد.)

۲. اورشلیم (قدس):

اسرائیل تمام شهر قدس را پایتخت خود می‌داند، در حالی که فلسطینی‌ها بخش شرقی آن را برای پایتخت کشور آینده خود می‌خواهند.

۳. منابع غیر رسمی و گفتمان‌های ایدئولوژیک:

هرچند فعلا برخی نقشه‌ها و شعارهای گروه‌های صهیونیست افراطی یا مذهبی تصاویری از «اسرائیل بزرگ» را از نیل تا فرات نمایش می‌دهند، اما مواضع اخیر رژیم صهیونسیتی می‌تواند حکایت از اراده این حکومت مبنی بر اجرایی نمودن این آرزوی دیرین آنان باشد.

نتیجه‌گیری:

بی‌تفاوتی کشورهای اسلامی، به ویژه کشورهای عرب مسلمان در مبارزات پیشگیرانه محورهای مقاومت و جمهوری اسلامی ایران (به عنوان جدی ترین مانع این آرزوی شوم)، از یک طرف و توسعه‌ی شهرک‌های یهودی در کرانه باختری و سیاست‌های تثبیت حاکمیت بر بلندی‌های جولان و بیت‌المقدس شرقی، تصرف نوار غزه و موارد متعدد دیگر، مهم‌ترین نمودهای ادعای ارضی اسرائیل در عمل به شمار می‌آیند.

ایرانیان علی‌رغم اینکه در این ادعای واهی، و بر فرض محالِ تحقق یافتن، حتی یک وجب از خاک خود را از دست نخواهند داد (فقط نمی‌خواهند بعنوان یک کشور باستانی قدرتمند، ظهور یک حکومت جعلی را در منطقه شاهد باشند.)، تا کنون بیشترین مقاومت و هزینه‌ها را برای در نطفه خفه کردن این رویای شوم بکار گرفته‌اند، در حالیکه کشورهای عربی در خطر تجزیه‌، در خواب غفلت بسر می‌برند.

ذکر این نکته خالی از لطف نیست که اقبال لاهوری، شاعر و متفکر برجستهٔ مسلمان شبه‌قاره هند، در آثار خود بارها به نقش تمدن اسلامی، بیداری شرق و مقابله با سلطهٔ غرب اشاره کرده است. او تهران و ایران را به عنوان یکی از کانون‌های مهم بیداری اسلامی در برابر سیطرهٔ غرب مورد توجه قرار داده است، و در اشعار خود امیدهایی به رهبری معنوی و فکری ایران برای مقابله با غرب‌زدگی مطرح می‌کند.

در یکی از مشهورترین اشعار اقبال که اشاره مستقیم به تهران دارد، آمده است:

«اگر ایران ز خاک خود برآید
جهانِ شرق را بنیاد نو دهد»

ترجمه:

«اگر ایران از خاک خود برخیزد (احیا شود)، بنیاد نوینی برای جهان شرق بنیان خواهد نهاد.»

در جای دیگر نیز گفته است:

«مرا امید از ایرانِ کهن دارم
که آید مردی و دیگر کند ایّام»

ترجمه:

«از ایران کهن امید دارم که مردی برخیزد و روزگار را دگرگون کند.»