به گزارش خبرنگار ورزشی راوی کار،رسول عیودی در این یادداشت نوشته است:

«به کجا چنین شتابان؟» سؤالی است که این روزها با دیدن عملکرد تیم‌های پایه فوتبال ایران در ذهن هر دلسوز این ورزش خطور می‌کند. بررسی عملکرد تیم‌های ملی امید، جوانان، زیر ۱۸ سال و زیر ۱۷ سال نشان از ناترازی نگران‌کننده‌ای در نتایج و کیفیت بازی‌ها دارد؛ تا جایی که تیم‌های ملی ما حتی در برابر رقبای درجه دو و سه آسیا نیز در ارائه بازی قابل قبول و کسب نتیجه موفق نبوده‌اند و شاهد اجرای فوتبال مستقیم، بدون برنامه و مبتنی بر توانایی‌های انفرادی هستیم.

تلاشی برای ساختار تیمی دیده نمی‌شود و تیم‌ها تنها در پی استفاده از اشتباهات فردی حریفان هستند. بازی‌سازی جایی در سبک بازی ما ندارد؛ در بهترین حالت، پس از چند پاس ابتدایی توپ از دست می‌رود و مالکیت به راحتی به حریف بازمی‌گردد. در این میان، خبری از تغییر تاکتیکی و خلاقیت از سوی کادر فنی نیز دیده نمی‌شود.

در حالی که باید در رده‌های پایه به آموزش اصول فوتبال، رشد مهارت‌های فردی و تیمی، و ارتقای فهم تاکتیکی بازیکنان توجه شود، روندی معکوس در جریان است. نتیجه‌گرایی افراطی، فشار برای کسب مقام به هر قیمت، زیر پا گذاشتن اخلاق ورزشی و استفاده از خشونت و ارعاب برای تأثیرگذاری بر داوران و رقبا، به رویه‌ای معمول در لیگ‌های پایه بدل شده است. پیامد این مسیر اشتباه، امروز در سطح بین‌المللی به شکل نتایج ضعیف و عملکرد ناامیدکننده خود را نشان می‌دهد.

اکنون زمان آن رسیده که فدراسیون فوتبال با پذیرش مسئولیت، به جای انداختن تقصیرها بر گردن باشگاه‌ها و آکادمی‌ها، اقدام جدی انجام دهد.
تشکیل یک کارگروه تخصصی متشکل از مربیان سالم، دلسوز و باتجربه در رده‌های پایه، گامی مؤثر برای طراحی مسیر اصلاحی و ایجاد تحول در فوتبال پایه خواهد بود.

حضور ناامیدکننده تیم نوجوانان فولاد خوزستان بعنوان نماینده ایران در تورنمنت کافا

در تازه‌ترین رویداد، اعزام تیم تقویت شده نوجوانان فولاد خوزستان به مسابقات زیر ۱۷ سال کافا بود که نتیجه‌ی بدست آمده با توجه به سابقه و هزینه‌های فولاد در استان فوتبال خیز این خطه، اصلا قابل پذیرش نیست. ظاهراً آن ویروس مخربی که گریبان فوتبال ملی ما را گرفته، حتی تا آکادمی های صاحب نام داخلی هم نفوذ کرده است که اگر سریعتر برای درمان آن، چاره‌ای اندیشیده نشود، باید با اعتبار گذشته‌ی فوتبال ایران در آسیا خداحافظی نمود.

فوتبال، فرایندی بلندمدت است که نتیجه آن در آینده‌ای نه چندان دور آشکار خواهد شد. آنچه امروز کاشته می‌شود، چند سال بعد به بار می‌نشیند.
امید آنکه ثمره امروز ما، ناکامی و انزوا در فوتبال آسیا و جهان نباشد.