به گزارش خبرنگار ورزشی راوی کار، یزدانی در این خصوص می‌گوید:
یکی از پرسش‌های مهمی که ذهن هواداران و تحلیل‌گران را به خود مشغول کرده، چرایی تفاوت عملکرد یونایتد با هدایت روبن آموریم در دو رقابت موازی است: «چرا تیمی که در لیگ برتر انگلیس یکی از بدترین فصول تاریخش را سپری کرده، در لیگ اروپا تا فینال پیش رفته و حتی برخی از بزرگ‌ترین تیم‌های قاره را از پیش رو برداشته است؟»

روبن آموریم، مربی جوان پرتغالی که با اسپورتینگ لیسبون به افتخاراتی در لیگ پرتغال رسیده بود، در آغاز فصل جاری با امیدهای فراوان هدایت منچستر یونایتد را برعهده گرفت. با این حال، او خیلی زود با واقعیت‌های سخت لیگ برتر جزیره مواجه شد؛ جایی که فوتبال با سبک پرتغالی تفاوت‌های فاحشی دارد.

ناکامی در جزیره؛ حاصل یک کپی ناموفق

آموریم با خط دفاعی سه نفره‌ای که در اسپورتینگ لیسبون به خوبی کار کرده بود، وارد اولدترافورد شد؛ اما در یونایتد، نه ابزارش را داشت، نه زمانش را. مدافعان میانی کُند و ناهماهنگ، فول‌بک‌های ناکارآمد و از همه بدتر، ذهنیتی که هنوز با فوتبال پرقدرت، سریع و پرفشار جزیره بیگانه بود. در واقع او سعی کرد یک مدل موفق در لیگ پرتغال را بدون بومی‌سازی، به یکی از خشن‌ترین لیگ‌های دنیا تحمیل کند. نتیجه؟ بی‌نظمی دفاعی، گل‌های متعدد از کناره‌ها، و شکنندگی در برابر فشار تیم‌های فیزیکی و سرعتی.

در حالی که اغلب تیم‌های لیگ برتر انگلستان از خط دفاعی چهار نفره بهره می‌برند و با پرس شدید از جلو، رقبا را خفه می‌کنند، تیم آموریم نتوانست با ساختار خود، پاسخی برای این سبک پیدا کند. نبود پرسینگ از جلو، ناتوانی در بازی‌سازی از عقب، فواصل زیاد میان خطوط، و شکست‌های تاکتیکی پی‌درپی باعث شد که یونایتد در لیگ برتر تبدیل به حریف آسانی شود.

ثبات در اروپا، رمز موفقیت

اما در اروپا، شرایط متفاوت بود. تیم‌هایی با تنوع تاکتیکی بیشتر و فشار کمتر نسبت به لیگ برتر، به یونایتد فرصت دادند تا با ترکیب ثابتی که بالاخره آموریم یافت، مدل بازی انتقالی‌اش را اجرا کند. در این رقابت‌ها، برخلاف لیگ داخلی، آموریم توانست از اشتباهاتش درس گرفته، از آزمون‌ و خطا فاصله بگیرد و انسجام به تیمش تزریق کند.

در لیگ اروپا، حریفان کمتر از کناره‌ها به شدت تیم‌های جزیره فشار می‌آوردند و سبک‌های بازی متنوع‌تری داشتند که با مدل دفاعی آموریم سازگارتر بود. او توانست تیم‌هایی با تاکتیک‌های مالکانه یا کُندتر را به دام ضدحملات بیندازد و از ویژگی‌های فاز هجومی تیمش بهره بگیرد.

یادآوری شکست‌ها و یک هشدار پیش‌گیرانه

با این حال، دیدار امشب مقابل تاتنهامی که با پوستکوگلو بر خلاف فصل گذشته، فصل موفقی را در لیگ جزیره سپری نکرد است، روبرو می شود؛ فصلی که طی آن توانسته بود سه بار یونایتد را شکست داده، یک آزمون بسیار سخت برای آموریم خواهد بود.

پوستکوگلو برخلاف آموریم، در فصل نخست حضورش موفق شد سبک فوتبال خود را در انگلیس بومی‌سازی کند و تیمی جنگنده، با هویت مشخص و ذهنیت برنده بسازد، اما تیم او هم در لیگ برتر جزیره همانند یونایتد، عملکرد خوبی نداشت و نتوانست رضایت مدیران و هواداران تاتنهام را به دست آورد.

آموریم هرچند در اروپا تا اینجا موفق بوده، اما چنانچه امشب در برابر تاتنهام ناکام بماند، چندان جای تعجب ندارد. چرا که فینال امشب شاید بیش از هر بازی دیگر، شبیه مسابقات داخلی جزیره باشد، هم از نظر حریف و هم از نظر فشار روانی.

سخن پایانی

شاید بزرگ‌ترین درس برای آموریم از این فصل، نه فینال امشب، بلکه تفاوت میان فوتبال پرتغال و انگلیس باشد. فوتبال جزیره، بی‌رحم و خشن است و به مربیانی که نمی‌دانند چگونه خود را تطبیق دهند، رحم نمی‌کند.
او اگر می‌خواهد در یونایتد بماند و موفق شود، باید از فینال اروپا تنها به‌عنوان یک نقطه عطف یاد کند؛ نه نقطه پایان.