به گزارش سرویس ورزشی راوی کار و بر اساس اعلام رسمی علی تاجرنیا، رئیس هیأت‌مدیره و سرپرست مدیرعاملی باشگاه استقلال، این باشگاه با هدف گسترش فعالیت‌های چندرشته‌ای خود، حضور رسمی‌اش را در استان البرز آغاز کرده و تیم‌هایی تحت عنوان «استقلال البرز» در رشته‌های تکواندو و سوارکاری تشکیل داده است. اقدامی که با استقبال اداره‌کل ورزش و جوانان البرز روبه‌رو شده، اما در خوزستان، بازتابی تلخ و پرسش‌برانگیز داشته است.

پرسش اساسی: چرا نه خوزستان؟

استان خوزستان، به عنوان خاستگاه صنایع بزرگ هلدینگ خلیج‌فارس و تأمین‌کننده اصلی سرمایه‌های مالی این مجموعه، سال‌هاست از کمبود زیرساخت‌های ورزشی، نبود حمایت از باشگاه‌های بومی و بی‌توجهی نهادهای بزرگ اقتصادی رنج می‌برد.

در حالی که انتظار می‌رفت این منابع در مسیر توسعه‌ی ورزشی و اجتماعی مناطق میزبان صنایع هزینه شود، باشگاه استقلال تهران ترجیح داده «مسئولیت اجتماعی» خود را در استانی دیگر به اجرا بگذارد.

این تصمیم در شرایطی اتخاذ شده که چندی پیش، انتقادهای صریحی از سوی نمایندگان خوزستان در مجلس شورای اسلامی و همچنین امام‌جمعه بندر امام نسبت به همین موضوع مطرح شده بود؛ اینکه «منابع خوزستان صرف پایتخت‌نشینان می‌شود و هیچ بازگشتی برای مردم استان ندارد.»

تناقض در شعار مسئولیت اجتماعی

علی تاجرنیا در مراسم امضای تفاهم‌نامه با اداره‌کل ورزش و جوانان البرز، از «حمایت از استعدادهای بومی» و «توسعه زیرساخت‌های ورزشی» سخن گفته است. اما پرسش جدی اینجاست:
چرا این حمایت از استعدادهای بومی در خوزستان انجام نمی‌شود؟ استانی که مملو از استعدادهای فوتبالی، رزمی، و سوارکاری است و هم‌زمان با محرومیت شدید از حمایت‌های مالی مواجه است.

حتی تجربه‌های گذشته نشان داده که باشگاه استقلال نه‌تنها حمایتی از تیم‌های بومی خوزستانی نداشته، بلکه در فصل جاری حتی نسبت به استفاده باشگاه «استقلال خوزستان» از نام «استقلال» نیز موضع‌گیری کرده بود؛ اقدامی که در تضاد کامل با ادعای «همگرایی ورزشی» و «توسعه ملی» قرار دارد.

در انتظار پاسخگویی و شفاف‌سازی

اکنون افکار عمومی در خوزستان و جامعه‌ی ورزشی کشور منتظر پاسخ روشن از سوی هلدینگ خلیج‌فارس و باشگاه استقلال است.

اگر قرار است هزینه‌های این باشگاه از جیب مردمی پرداخت شود که در کنار صنایع آلاینده و کم‌توسعه زندگی می‌کنند، حداقل انتظار این است که بخشی از این منابع برای رشد ورزش و استعدادهای همان استان اختصاص یابد، نه برای گسترش برند «استقلال» در استان‌های دیگر.

اقدام استقلال در تأسیس «استقلال البرز» شاید از منظر مدیریتی حرکتی توسعه‌گرا تلقی شود، اما در واقع نشان‌دهنده شکاف عمیق میان شعار و عمل در مفهوم مسئولیت اجتماعی است.

توسعه‌ی واقعی زمانی معنا پیدا می‌کند که عدالت منطقه‌ای رعایت شود و منافع اقتصادی و ورزشی میان استان‌ها به تناسب سهم‌شان از منابع ملی تقسیم گردد، نه اینکه هزینه از خوزستان باشد و منفعت از آنِ البرز.