شریعت در این یادداشت که برای راوی کار ارسال نموده، نوشته است:

تأخیرهای مکرر در پرداخت حقوق و مطالبات بازنشستگان، بار دیگر صدای اعتراض این قشر شریف و زحمتکش را بلند کرده است. کسانی که سالیان طولانی عمر و جوانی خود را در مسیر کار و تولید این کشور گذاشتند، امروز برای دریافت حداقل حقوق و مزایای قانونی خود باید چشم‌انتظار بمانند و هر ماه با اضطراب و نگرانی روزگار بگذرانند.

این وضع نابسامان، دل بازنشستگان را خون کرده است. امنیت روانی و کرامت اجتماعی این قشر به بازی گرفته شده و هر روز بر دغدغه‌های معیشتی و نگرانی‌هایشان افزوده می‌شود. بازنشسته‌ای که باید در این دوران به آرامش، ثبات و آسودگی برسد، امروز با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می‌کند.

واقعیت تلخ این است که کار و مشکلات کارگران، تازه بعد از بازنشستگی آغاز می‌شود. تورم افسارگسیخته، هزینه‌های سرسام‌آور درمان و دارو، اجاره‌بها و مخارج روزمره، زندگی بازنشستگان را دشوار کرده است. آنها دیگر توان کار مجدد و تامین درآمد جانبی را ندارند و تمام امیدشان به حقوقی بوده که خود حاصل دسترنج سالیانشان است، اما همین حقوق نیز با تاخیر و بی‌برنامگی پرداخت می‌شود.

در این میان، عواملی که مسئولیت مستقیم اداره صندوق‌ها و پرداخت به‌موقع مستمری‌ها را بر عهده دارند، خود در رفاه کامل به سر می‌برند. مدیران و تصمیم‌گیرانی که با دریافت حقوق‌ها و مزایای چند ده میلیونی هیچ درکی از رنج و تنگنای بازنشستگان ندارند، به‌جای آنکه به فکر ساماندهی منابع و رفع مشکلات باشند، به بازی‌های سیاسی و مدیریتی مشغولند.

تداوم این وضعیت نه تنها زندگی بازنشستگان را به خطر انداخته، بلکه سلامت روح و روان آنان را نیز تهدید می‌کند. وقتی بازنشسته برای تامین ابتدایی‌ترین نیازهای زندگی خود دچار اضطراب و نگرانی است، این بی‌ثباتی روانی به خانواده و جامعه نیز تسری پیدا می‌کند.

ما در خانه کارگر بارها نسبت به این روند هشدار داده‌انم و از دولت و دستگاه‌های ذیربط خواسته ایم که به‌طور فوری و جدی چاره‌اندیشی کنند. بازنشستگان ستون‌های استوار این کشور در دهه‌های گذشته بوده‌اند و بی‌توجهی به مشکلاتشان نه تنها بی‌انصافی بلکه بی‌مسئولیتی در قبال آینده اجتماعی ایران است.

امروز بیش از هر زمان دیگری ضرورت دارد که پرداخت حقوق و مطالبات بازنشستگان در اولویت مطلق قرار گیرد. احترام به بازنشستگان، احترام به کار و تلاش یک ملت است.

وقتی بازنشسته برای احقاق حقوقش کف خیابان باشد، یعنی متولیان امر و صندوق‌ها بی‌کفایت هستند و این موضوع نه تعارف بردار است و نه قابل کتمان.