منوچهر بیات در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی راوی کار، اظهار داشت: متأسفانه ورزش ما در نتیجه‌گیری خلاصه شده است و وقتی در نتیجه‌گیری تیم‌ها خلل ایجاد می‌شود، عوامل مختلفی از فدراسیون گرفته تا باشگاه‌ها را به حاشیه می‌آورند و در زمان ناکامی‌ها، همه تلاش می‌کنند با مسائل غیر ورزشی‌، شکست‌ها را پوشش دهند و این مسأله باعث می‌شود تا عوامل سودجو و افراد ضعیف در امور فرهنگی سعی کنند در ورزش جایی برای خود پیدا کرده و مشکل فوتبال ما فرهنگی، انضباطی و اخلاقی است و هیچ رویکردی برای اصلاح آن نداریم، ضمن اینکه متأسفانه هیچ اقدامی برای برطرف کردن مشکلات فرهنگی انجام نداده‌ایم.

این پیشکسوت باسابقه فوتبال خوزستان و کشور درباره مسائل و پرخاشگری‌های ایجاد شده در فوتبال اعتقاد دارد که: این یک مشکل اجتماعی است. حتی مردم وقتی رانندگی می‌کنند نشانه‌های خشونت در برخورد‌هایشان مشخص است و در بقیه بخش‌های اجتماعی هم این نوع گفتمان و برخورد‌ها را می‌بینیم. به نظر من این مسائل نشأت گرفته از کل اجتماع است و فقط معطوف به ورزش نیست. باید روحیه‌ی کل جامعه تلطیف شود. روحیه جامعه به سمت پرخاشگری رفته و در همه‌ی بخش‌ها اثرگذار است. هر کس فکر می‌کند که اگر می‌خواهد حقش را اثبات کند باید خودش اقدام و از طریق پرخاش و خشونت احقاق حق کند و این رفتاری است که به باور اجتماعی رسیده و به ورزش هم سرایت کرده است و به اعتقاد من رسانه‌ها باید انقلابی را آغاز کنند و طوری رفتار کنند که برای اینگونه رفتار‌ها جایگاهی قائل نباشند، این در حالی است که در حال حاضر رسانه‌ها جایگاه رفیعی برای این موضوعات قائل هستند چون مخاطب دنبال این مسائل است.

بیات با طرح این سؤال که آستانه تحمل فوتبالی‌ها کجاست؟ گفت: یکی از ارکان پیشرفت هر مجموعه یا تشکیلاتی، نقدپذیری اعضای آن است و این که تا چه اندازه این انتقاد‌ها تأثیرگذار باشد از زوایای مختلف قابل بحث و بررسی است و متأسفانه این احساس به خوبی قابل لمس بوده که فرهنگ نقد و نقدپذیری در فوتبال به صورت مطلوب باب نشده و در فضای نامطلوب اگر انتقادی را متوجه کسی می‌کنیم به سرعت با عکس‌العمل‌های تند و خشن مخاطب مواجه خواهیم شد و طرف مقابل ما را به مثابه دشمن خویش می‌انگارد همین مسأله باعث ایجاد تعریف و تمجید‌های آنچنانی از برخی‌ها شده و همین جاست که تیشه به ریشه فرهنگ نقد‌ زده می‌شود.

وی در پایان خاطر نشان ساخت: بنا بر آموزه‌های دینی‌مان نیز تمجید و ستایش در حضور مخاطب عمل شایسته‌ای نیست و در عوض کسی را که نقد می‌کند باید احترام گذاشت و دوست خویش شمرد، زیرا این شخص در اندیشه رفع معایب و راه‌حلی برای برون‌رفت از ایراد‌ها ومشکلات است. در رسانه‌ها بار‌ها شاهد ستایش‌های بی‌هدف و تملق‌آمیز هستیم و همین مسأله به طور خودکار مانع باز شدن درب‌های پیشرفت می‌شود و به راستی آستانه تحمل نقد مربیان، بازیکنان و مسوولان فوتبالی تا به کجاست و آیا یک کارشناس یا مجری تلویزیون به راحتی خواهد توانست در حضور مخاطب هر انتقادی را متوجه او گرداند و از او جواب بخواهد؟! آیا می‌توان انتظار داشت با طرح انتقاد‌های اصولی با عکس‌العمل‌های نامعقول طرف مقابل مواجه نشد؟! به اعتقاد من آستانه تحمل نقد فوتبالیست‌ها، مربیان و مدیران ما پایین است و باید با پیاده کردن یک طرح بلندمدت و همگانی و با رواج فرهنگ نقد و نقدپذیری، تامل و‌ اندیشه را جایگزین برخورد‌های تندرویانه هنگام طرح انتقاد‌ها نمود.